[ad_1]
۱۰ فوریه ۱۹۵۸، دانشمندان آزمایشگاه لینکلن MIT امواج راداری را از سیاره زهره منعکس کردند. در آن زمان، زهره در نقطه‌ای از مدار خود قرار داشت که پیوند پایینی نام داشت؛ جایی که مستقیماً بین زمین و خورشید قرار داشت.
پرتاب رادار از زهره
ما از نیمه دوم قرن بیستم از نظر میزان شناخت سیارات و منظومه‌های آن‌ها در منظومه‌شمسی راه زیادی را پیموده‌ایم. درحالی‌که آن دوره نظریه‌های پیشگامانه‌ای که رفتار ویژگی‌های مختلف جهان را تعریف می‌کردند، وجود داشت، داده‌های رصدی مربوط به ساختار و سطح سیارات هنوز جمع‌آوری نشده بود.
جنگ جهانی دوم تعدادی از پیشرفت‌های تکنولوژیکی از جمله توسعه سریع رادار را به همراه داشت. زمانی که جنگ را پشت سر گذاشتیم، دانشمندان به سرعت به پتانسیل این فناوری جدید و امکان استفاده از آن برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد منظومه‌شمسی پی بردند.
اولین طرح راداری، پروژه دیانا بود که تولد نجوم راداری را نیز رقم زد. هدف بعدی زهره بود، سیاره‌ای که به‌دلیل ابرهای متراکمی که سیاره را احاطه کرده بودند، در هاله ای از رمزوراز قرار داشت. بنابراین بسیار جالب بود که بفهمیم این سیاره در هر زمان دقیقاً در کجا قرار خواهد گرفت.
زمانی که آزمایشگاه لینکلن برای اولین‌بار تلاش کرد امواج راداری را به سمت زهره پرتاب کند، اسپوتنیک- ۲ و سگ لایکا در مدار زمین درحال گردش بودند. مسابقه فضایی داغ بود و همچنین رقابت بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی بالا گرفته بود.
در سال ۱۹۵۸، سیگنال‌های راداری در آزمایش‌هایی که در طول اتصال پایین‌تر با زهره انجام شده بود، به سمت سیاره هدایت شد.
این آزمایش‌ها توسط رصدخانه جودرل بریتانیا در سال ۱۹۵۹ تکرار شد و نتایج آن‌ها درواقع مشابه نتایج آزمایشگاه لینکلن بود. اگرچه کسانی که در لینکلن بودند حتی با یک رادار قوی‌تر نتوانستند نتیجه خود را تکرار کنند.
نتایج
اگرچه نتایج به‌دست‌آمده از این آزمایش در بهترین حالت مبهم بود، اما پایه‌ای برای تلاش‌های آینده بود. حوزه نجوم راداری را به سطح بالاتری رساند و اندازه‌گیری بهتری از واحد نجومی به ما داد.
تصویر راداری از زهره
حدود ۵ دقیقه طول کشید تا سیگنال از زهره پرتاب شد و به زمین بازگشت. این اندکی کوتاه‌تر از آن چیزی بود که دانشمندان پیش‌بینی می‌کردند. یعنی زهره از آنچه دانشمندان در آن زمان تصور می‌کردند، به زمین نزدیک‌تر بود.
[ad_2]
