[ad_1]
۲۳ فوریه ۱۹۹۰، فضاپیمای پایونیر- ۱۱ ناسا از منظومه‌شمسی خارج شد! این دومین فضاپیمایی بود که فراتر از بخش سیاره‌ای منظومه شمسی که به مدار نپتون ختم می‌شود، سفر کرد.
پایونیر- ۱۱
پروژه پایونیر که شامل دو مأموریت مهم پایونیر- ۱۰ و پایونیر- ۱۱ می‌شد، برای اکتشافات میان‌سیاره‌ای طراحی شده بود. این دو کاوشگر وظیفه کاوش سیارات بیرونی منظومه‌شمسی، مانند مشتری و زحل را داشتند.
پایونیر- ۱۱ در سال ۱۹۷۳ مستقیماً به‌سوی مشتری پرتاب شد، سپس از گرانش مشتری به‌عنوان نیروی کمکی استفاده کرد تا به سمت زحل حرکت کند.
این فضاپیما تصاویر دقیقی از لکه قرمز بزرگ مشتری به ثبت رساند و از مناطق قطبی مشتری نقشه‌برداری کرد. همچنین جرم کالیستو، قمر مشتری را حساب کرد.
حدود چهار سال طول کشید تا فضاپیما به زحل برسد و مشاهدات خود از این سیاره را آغاز کند. درنهایت هنگامی که پایونیر- ۱۱ از میان ابرهای زحل عبور می‌کرد، داده‌هایی از سیاره و حلقه‌های آن جمع‌آوری کرد.
حدود ۴۴۰ تصویر توسط پایونیر- ۱۱ به زمین ارسال شد و توسط این اطلاعات دانشمندان تأیید کردند که زحل دارای میدان مغناطیسی است.
آنها همچنین دریافتند که جو زحل بیشتر از هیدروژن مایع تشکیل شده است. تصاویر شامل قمر نارنجی رنگ زحل، تیتان، که پوشیده از ابر و دمای بسیار پایین بود نیز می‌شد. در این کاوش دو قمر جدید زحل هم کشف شد و در اکتبر همان سال مأموریت این فضاپیما به پایان رسید.
خروج از منظومه شمسی
در آن زمان فضاپیماهای وویجر نیز در راه زحل بودند و این فضاپیما به نوعی پیشگام آنها حساب می‌شد تا از امن‌بودن پرواز به آن مناطق اطمینان حاصل کنند. برنامه‌ریزان مأموریت ترجیح می‌دادند در صورت ناامن‌بودن مسیر، آسیب به پایونیر برسد و فضاپیماهای وویجر در آن صورت مسیر خود را تغییر می‌دادند. فضاپیما در مسیر خروج به فضای بین ستاره‌ای، از کمربند سیارک‌ها عبور کرد. آخرین تماس با پایونیر- ۱۱ در نوامبر سال ۱۹۹۵ برقرار شد و پس از آن ارتباط ما با این فضاپیما قطع شد.
[ad_2]
