[ad_1]
در ۶ اکتبر ۱۹۹۲، مقامات ایالات متحده و روسیه توافقنامه مشترکی امضا کردند که طی آن فضانوردان روسی را در شاتل‌های آمریکایی و فضانوردان آمریکایی را در ایستگاه فضایی میر به فضا پرتاب می‌کرد.
این دو کشور قبل از آن در پرواز سرنشین‌دار آپولو– سایوز سال ۱۹۷۵ همکاری کرده بودند که در آن فضاپیماهای دو کشور در مدار قرار می‌گرفت. اما هرگز فضانوردان دو کشور در فضاپیماهای یکدیگر قرار نگرفته بودند.
دنیل گلدین، مدیر کل سازمان فضایی ناسا درباره این قرارداد گفت:
فضا الهام‌بخش، امید، فرصت و آرامش برای مردم این جهان است. ملت‌های ما یاد می‌گیرند که با هم کار کنند و ما در تلاش هستیم تا خود را از سلاح‌های جنگی خلع کنیم.
روسیه نیز ابراز امیدواری کرد که این توافق بتواند راه را برای همکاری بیشتر و همچنین پرتاب محموله‌های تجاری آمریکایی توسط راکت‌های روسی هموار کند.
این ماموریت در سال ۱۹۹۵ آغاز شد و دو فضانورد به مدت صد روز در مدار پرواز کردند. تحقیقات بی‌سابقه‌ای نیز درمورد تاثیرات بی‌وزنی بر فیزیولوژی انسان انجام گرفت.
پس از پایان اقامت فضانوردان آمریکایی در ایستگاه فضایی میر که حدود سه ماه به‌طول انجامید، شاتل آمریکایی آتلانتیس با دو فضانورد روسی جایگزین آن‌ها شد.
شاتل آتلانتیس مجهز به تجهیزات پیشرفته آزمایشگاهی زیست پزشکی بود و به ایستگاه میر متصل شد تا آزمایشات فضانوردان روسی آغاز شود. تا قبل از آن ایستگاه فضایی روسی فاقد تجهیزات پیچیده برای آزمایشات داخل پرواز بود.
[ad_2]
منبع دیجیتاتو
